Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In 1939 bracht Johan Huizinga zijn Homo Ludens uit. Een intrigerend boek over spel en cultuur. Spijtig genoeg werd er niet altijd even zorgvuldig met de termen omgesprongen, waardoor de term 'spel' in het boek een onduidelijke betekenis krijgt. Deze thesis is een poging om die verwarring rond de term 'spel' op te helderen. Door te kijken naar de literatuur van andere denkers over spel zoals Wittgenstein, Suits, Carlson en Frasca; en een doorgedreven analyse van de term 'spel' in al haar aspecten, zal worden getracht om een alomvattende visie op spel te ontwikkelen. Er zal speciale aandacht besteed worden aan de termen 'spel' en 'spelen' om deze visie te ontwikkelen. Door het structurele aspect dat beheerst wordt door sociale regels als 'spel' te benoemen en het vrije en creatieve aspect dat het spel voortdrijft als 'spelen' te benoemen, is het mogelijk om in de dynamische relatie tussen deze twee termen een coherente visie op spel te ontwikkelen. Een visie waarbij zowel sport, bordspelen, muziek spelen, videogames, spelen waarbij we doen alsof, kinetisch spel, als theater spelen, kan worden ingedeeld en geanalyseerd. Het tweede deel van deze paper zal kijken naar de implicaties van de mens als Homo Ludens. Als het klopt dat volgens Huizinga de essentie van de mens het spelen is, wat voor gevolgen heeft dit dan voor de cultuur? Hier zal eerst gekeken worden naar Winnicot om beter te begrijpen hoe onze leefwereld en het spel samenhangen. Daarna zal gekeken worden hoe deze typering van Huizinga van de mens als Homo Ludens een duidelijke anti-modernistische stelling is, die in het voordeel voor wat Huizinga het ludieke noemt, spreekt en het vooruitgangsstreven in onze cultuur afwijst.